Lotterman op verzoek

Er zijn vrouwen die om een man smeken. Echt waar, ze bestaan ( gimme gimme gimme a man after midnight… )

En er zijn vrouwen die mij netjes om een Lotterman vragen. Zoals vandaag.

En daarom, op speciaal verzoek, hier de tekst van Leo’s gedicht dat voor de toehoorders in de kruiskerk door irritant zaktelefoongerammel niet te beluisteren viel:

Woord en Daad

Ik schreef aanvankelijk een gewichtig gedicht

over innoveren, in het volle licht

van duurzaam leven.

Het was een fantastisch vergezicht.

Ik zag circulaire economie leven op daken,

een verspillingsfabriek voor papier,

een verticaal stadspark met gezuiverd regenwater

en fietsers zwetend op verwarmde paden,

stadslandbouw op koffiedik en lichtgevende

planten voor donkere straten.

Het kon niet op, ik zie me het nóg schrijven,

o zo mooi maar zo gênant,

want ik was er weer ingetrapt:

in woorden verliezen waar het om gaat,

dat wil zeggen, de daad, de daad

nu, nu bewaren voor later.

( StadsNomade in de maak )